Laureaat 1 | Norah Van den Hoven
Maas
Al fietsend langs de rand van de Maas
Reflecterende lampjes in het water als kristal
Verzinken mijn gedachten in een waas
Het oppervlak fonkelt als de sterren in het heelal
Maas, wat ben je prachtig, stralend in de nacht
Je laat de tijd moeiteloos stilstaan
Het golvende water bij schemering zo zacht
Een schilderachtig beeld dat mij nog even niet laat gaan
Langzaam doven de straatlantaarns hun licht
Vermoeidheid wordt mijn lijf de baas
Zachtjes ontwaakt een nieuwe dag in Maastricht
Dromerig fiets ik verder, tot morgen, mooie Maas
Laureaat 2 | Cato Trompert
Maas
Een stevige stroming
Begonnen in Frankrijk
Zo kalm en eenvoudig
Maar toch zo belangrijk
Langs steden en dorpen
De slag schrijft verhalen
Organische kronkels
Door gapende dalen
Als kabbelend beekje
Van blauw en zo koud
Loopt langzaamaan over
Van zoet tot in zout
Laureaat 3 | Isabel Wolfs
De Maas
Mensen zien het niet meer zo
Alsof het nooit bestaan heeft
Een simpele grijze plek met wild water en warrig groen
Niet belangrijk meer
Voor mij was het een mooie plek
Hoe ik met papa op avontuur ging
En ervan hield om over stenen te lopen in mijn gekleurde jasje
Hij met een camera in zijn hand, foto’s makend
Zodat de herinneringen altijd zouden bestaan
Regen, zon of hagel, het maakte niet uit
Alles was goed, als we maar samen waren
Als ik nu voorbijrijd, zie ik ons nog rennen met een lach op onze gezichten
De geluiden van een kinderstemmetje dat ‘Papa, kom kijken!’ riep, vullen mijn gedachten
De manier waarop ik het uitschreeuwde omdat ik te bang was ergens onderdoor te lopen,
geeft me nog steeds een beschaamd gevoel
Nu kom ik er niet meer
De Maas is ook voor mij een grijze, verlaten plek
Herinneringen die langzaam vervagen
Papa’s stem die langzaam verwatert
Het blije gevoel dat soms nergens meer te vinden is
Alle mooie momenten,
weggedreven met de sterke stroming van de Maas
Gedachten meegenomen door de golven