Op vraag van de stad Maaseik werd uit de laureaten een gedicht van een inwoner van Maaseik gekozen. Dit gedicht van Sofia Cremers zal op een of andere wijze vereeuwigd worden en in het stadsbeeld van Maaseik verschijnen waar het te allen tijde kan bewonderd en gelezen worden. Op de prijsuitreiking ontving zij een oorkonde.
Ik, jij, hij, zij zelfzeker, zwoegend en tegelijkertijd z o e k e n d.
Het water,
vol geladenheid,
baant haar weg door harde stenen en zachte gronden.
Ooit door een stom toeval ontstaan en nu onmisbaar dicht bij de mens,
onwetend hoelang nog.
Ze brengt ons zoveel o n e c h t e rust, luisterend naar de
gedwarsboomde golven, die zonder genade toch hun weg kiezen.
De meedogenloze Maas is sterk,
sterk,
sterker dan ons, zonder weten van ons, zonder ons.
Somber, scheiding,
scheiden,
van volkeren, van land, van haarzelf.
Ik, jij, hij, zij machtig maar nooit af.